Keln, 14. septembra 1486. – Grenobl, 18. februara 1535., bio je nemački kabalista, okultista, astrolog, alhemičar, lekar, diplomata i filozof. U svojim delima žestoko je kritikovao sholastiku i crkvene dogme, zbog čega je proglašen jeretikom, a knjige su mu zabranjene.
Okultna filozofija Hajnriha Kornelijusa Agripe spada u red najznačajnijih dela renesansne epohe koje se bavi ritualnom magijom i njenim odnosom prema religiji. Prva knjiga je štampana u Parizu, Kelnu i Antverpenu 1531. godine, a celokupno trotomno delo objavljeno je u Kelnu, 1533. godine.
U prvoj knjizi Agripa obrazlaže ono što naziva Prirodnom magijom i tu raspravlja o četiri elementa (zemlja, vazduh, voda i vatra), te o divinaciji, planetama i njihovim hermetičkim korespondentima. Druga knjiga bavi se Nebeskom magijom koja uključuje gematriju, brojeve, kabalu, pentagrame, geomantijske oblike, anđeosko pismo, astrologiju, talismane, magijske kvadrate i planetarne pečate. Treća knjiga posvećena je Obrednoj ili Božanskoj magiji koja obuhvata platonizam, kabalistiku, zle duhove i demone, božanska imena i pečate duhova.
Ovo delo je u duhu ostalih dela hermetičke filozofije renesansne epohe, ali i onih pređašnjih. Zapravo, Agripino tumačenje magije slično je tumačenjima Marsilija Fićina, Pika dela Mirandole i Johana Rojhlina – u smislu sinteze magije i religije, pri čemu se naročita pažnja pridaje istraživanju prirode.
Kao što je već rečeno, suma okultnog i magijskog mišljenja je Agripino najznačajnije delo, koje razrešava problem skepticizma u saznavanju najviše istine. Ukratko, Agripa se zalaže za sintetički pristup magiji pomoću koje se priroda kombinuje sa nebeskom i božanskom korišćenjem novoplatoničke filozofije, pri čemu se uobičajna primena prirodne magije na neki način afirmiše kroz oblik natprirodne magije, čije poreklo se nalazi u Bogu. Ovom postavkom se, po Agripi, razrešavaju svi epistemološki problemi, koji vrhune u skepticizmu.
Okultna filozofija je izvršila ogroman uticaj na potonje mislioce ovog usmerenja, kao što su Đordano Bruno i Džon Di, ali je, sa usponom naučnog mišljenja, prokažena na zalasku takozvane epohe Okultne renesanse.
Okultna filozofija Hajnriha Kornelijusa Agripe spada u red najznačajnijih dela renesansne epohe koje se bavi ritualnom magijom i njenim odnosom prema religiji. Prva knjiga je štampana u Parizu, Kelnu i Antverpenu 1531. godine, a celokupno trotomno delo objavljeno je u Kelnu, 1533. godine.
U prvoj knjizi Agripa obrazlaže ono što naziva Prirodnom magijom i tu raspravlja o četiri elementa (zemlja, vazduh, voda i vatra), te o divinaciji, planetama i njihovim hermetičkim korespondentima. Druga knjiga bavi se Nebeskom magijom koja uključuje gematriju, brojeve, kabalu, pentagrame, geomantijske oblike, anđeosko pismo, astrologiju, talismane, magijske kvadrate i planetarne pečate. Treća knjiga posvećena je Obrednoj ili Božanskoj magiji koja obuhvata platonizam, kabalistiku, zle duhove i demone, božanska imena i pečate duhova.
Ovo delo je u duhu ostalih dela hermetičke filozofije renesansne epohe, ali i onih pređašnjih. Zapravo, Agripino tumačenje magije slično je tumačenjima Marsilija Fićina, Pika dela Mirandole i Johana Rojhlina – u smislu sinteze magije i religije, pri čemu se naročita pažnja pridaje istraživanju prirode.
Kao što je već rečeno, suma okultnog i magijskog mišljenja je Agripino najznačajnije delo, koje razrešava problem skepticizma u saznavanju najviše istine. Ukratko, Agripa se zalaže za sintetički pristup magiji pomoću koje se priroda kombinuje sa nebeskom i božanskom korišćenjem novoplatoničke filozofije, pri čemu se uobičajna primena prirodne magije na neki način afirmiše kroz oblik natprirodne magije, čije poreklo se nalazi u Bogu. Ovom postavkom se, po Agripi, razrešavaju svi epistemološki problemi, koji vrhune u skepticizmu.
Okultna filozofija je izvršila ogroman uticaj na potonje mislioce ovog usmerenja, kao što su Đordano Bruno i Džon Di, ali je, sa usponom naučnog mišljenja, prokažena na zalasku takozvane epohe Okultne renesanse.
Kupite i povezane knjige:
Nedavno gledane knjige:
